Mystery.

       -Hej, widziałaś Effy? - Jace zapytał Isabelle.
       -Nie. Cały dzień jej nie widziałam... - Odpowiedziała.
Jace westchnął. -Tak jak wszyscy...
       -Byłeś w jej pokoju?
       -Nie jestem idiotą Izz. Byłem wszędzie. W jej sypialni, szklarni i we wszystkich pomieszczeniach w Instytucie. Nawet w piwnicy.
       -To my mamy piwnice? - Zapytała ze zdziwieniem.
       -Tak Isabelle. Doprawdy nigdy nie interesowało cię to kręte zejście na końcu korytarza?
       -Emm... NIE. A może gdzieś wyszła?  - Dziewczyna zmieniła temat. - Lub ukrywa się przed tobą. - Zachichotała.
       -Cholernie zabawne. Powinnaś popracować nad swoim sarkazmem.
      Prychnęła i odeszła od niego. Po schodach zeszła Mac rozmawiając przez telefon, chichocząc i rozczesując potargane włosy jednocześnie. Minęła go i weszła do kuchni śmiejąc się.
       -Mac! - Krzyknął i ją zatrzymał.
       -Jestem zajęta - powiedziała przyciszonym głosem, zasłaniając słuchawkę dłonią. - Nie no co ty Simon, nie przeszkadzasz mi w niczym.
      Jace przewrócił oczami. -Moja sprawa jest o wiele ważniejsza niż twój żałosny seks-telefon.
       -Oddzwonię później. Tak, to Jace - rozłączyła się i popatrzyła na Jace'a z irytacją. - Co znowu?
       -Orientujesz się może gdzie jest twoja przyjaciółka, hm? - Zapytał.
       -Nie wiem. Z resztą to jej życie.
       Pokręcił głową z irytacją. -A wiesz gdzie mogłaby się schować, lub coś?
       -Nie wiem, ale cieszę się, że wreszcie zmądrzała i chowa się przed tobą - uśmiechnęła się złośliwie.
      Jace zacisnął zęby i wszedł głośno po schodach, na górę. Mackie uśmiechnęła się szerzej i oddzwoniła do Simon'a.

***

    Jace znów wszedł do sypialni Elizabeth. Rozglądnął się.

      -Eff? Effy, jesteś tu...? - Przykucnął i zobaczył Elizabeth. Leżała skulona pod łóżkiem.-Effy... co się stało?

    Spojrzała na niego i zmarszczyła brwi. 

      -Elizabeth?

      -Chcę zostać sama Jace... - Powiedziała cicho.

      -Dlaczego? - też wszedł pod łóżko. - Co się stało?

      -Nic... Po prostu... Źle się czuje...

    Pogładził jej policzek z zatroskaną miną i przytulił ją lekko.

      -Mogę ci jakoś pomóc? - szepnął.

    Pokręciła głową.

      -Zostaw mnie samą.

      -To powiedz o co chodzi.

    Wygramoliła się szybko spod łóżka i wybiegła z pokoju, a następnie z Instytutu. Jace pobiegł za nią.

      -Effy! Stój! - Krzyknął, ale jej nie dogonił. Stracił ją z oczu i się zatrzymał. Wyciągnął telefon i do niej zadzwonił. Odezwała się poczta głosowa. "Hej, tu Effy. Jeśli nie odbieram, to znaczy, że nie chcę z tobą rozmawiać, więc po prostu nie dzwoń."

      Rozłączył się i wrócił z powrotem do Instytutu.

***

      Jace wparował do Instytutu. 

      -Mac! - krzyknął.

      -Co do cholery? - wyszła z kuchni zamykając telefon.

      -Effy... Ona leżała pod łóżkiem... A kiedy ją znalazłem... Uciekła... - Zaczął się jąkać.

      -Musi naprawdę cię nie cierpieć.

      -Mackenzie! Powiedz co się z nią dzieje! - Wrzasnął na nią.

      -No wiesz - zaczęła. - Czasami jest tak, że dziewczyna ma dość chłopaka, a wtedy ucieka... i chłopak jej nie znajduje, albo znajduje i ona nie chce się do niego odzywać. Smutne, co nie? - uśmiechnęła się uroczo.

      -Jesteś najgorszą przyjaciółką jaką Effy mogła kiedykolwiek mieć, wiesz?

      Zacisnęła dłonie w pięści, a uśmiech zszedł z jej twarzy. Wpatrywała się w niego wrogo.

      -Wcale nie - syknęła. - To ty jesteś najgorszym chłopakiem jakiego mogła mieć. Ciągle ją ranisz, ciągle przez ciebie płacze. Na jej miejscu też bym uciekła i nie chciała już nigdy oglądać twojej anielskiej twarzyczki.

     -Mnie przynajmniej ona obchodzi. Ty najwidoczniej masz ją w dupie. - Powiedział wrogo.

     Podeszła do niego i z całej siły uderzyła go pięścią w twarz. Upadł na podłogę, a ona kopnęła go w brzuch.

      -Nie waż się nigdy mówić, że Eff mnie nie obchodzi! Jest praktycznie wszystkim co mam! Mój ojciec mnie olał, moją matkę zamordował Valentine, a mój brat mnie zostawił i uciekł nie wiadomo gdzie! Effy, Matt i Simon są dla mnie rodziną! Taki dupek jak ty tego nie zrozumie.

      -Ale prawda jest taka, że nic o niej nie wiesz! NIC. - Wydusił, trzymając się za brzuch.

      -Wiem o niej WSZYSTKO.

      -Więc może powiesz mi dlaczego leżała pod łóżkiem, a następnie uciekła cholera wie gdzie?

      -Bo to Effy. Czasami musi pobyć sama. 

       Jace wstał. -Bo?

      -Bo to Effy. - Powtórzyła.

      -Ale dlaczego do jasnej cholery musi czasami pobyć sama?! Daj mi racjonalny powód! - krzyknął.

      -Czasami gubi się w tym całym gównie i ma trudne chwile. Okay?

      Jace zmarszczył brwi i poszedł w stronę oranżerii.

      -Super, że zrozumiałeś.

            Jace wszedł do oranżerii i usiadł na schodach. Objął się rękoma. Podeszła do niego Mac, usiadła obok.

      -Sorry za ten brzuch.

      -Yhym... - mruknął.

      -Ale czasami jesteś strasznym dupkiem.

      -Martwię się o nią. - Powiedział cicho.

      -Wow, czyli jednak nie myślisz tylko o swoim tyłku.

      Westchnął -Kiedy ona wróci...?

      -Za rok, może dwa.

      -Mackenzie! - Krzyknął z wyrzutem.

      -Kilka godzin.

      -A wiesz gdzie mogła pójść?

      -Może.

      -A powiesz mi? Proszę... - Popatrzył się na nią błagalnie.

      -Nie powiem ci.

      -Dlaczego?!

      -Bo nie chcę.

       Pokręcił głową z westchnieniem. Wyszedł z oranżerii.

***

      Mac schodziła na dół. Wpadła na Jonathana i oboje runęli ze schodów. Wylądowali na samym dole.

      -Emmm... Przepraszam... To moja wina... - Powiedział.

      -Ja w ciebie wlazłam - usiadła na nim odsuwając swoją twarz od jego.

      Zrobił się czerwony jak burak.

      -Jonathan?

      -Wybacz...

      Pokręciła głową.

      -To moja wina.

      -Czy... Mogłabyś ze mnie zejść...?

      -Jasne - wstała, a on zaraz za nią.

      Patrzyła się na niego z lekkim uśmiechem.

      -Moja twarz wygląda aż tak śmiesznie...? - zapytał.

      Zachichotała.

      -Robi ci się limo pod okiem.

      Zakrył szybko oko i się zawstydził. Zaśmiała się.

      -Chodź dam ci lodu. - Powiedziała. Jonathan skinął głową i poszedł za Mac.

      Weszli do pustej kuchni, Mac wyciągnęła mrożonkę z zamrażarki i podała mu ją. Przycisnął zimny worek do lewego oka. Usiadła przy stole i patrzyła się na niego. Uśmiechnął się do niej lekko.

      -Dzięki... - powiedział.

      -Dzięki - pokrzywiła mu się.

     Zmarszczył brwi, a ona się uśmiechnęła. Zaśmiał się pod nosem.

      -Dziwak.

     Uśmiech zszedł z jego twarzy. -Niby dlaczego...?

      -Bo zachowujesz się potwornie wstydliwie. Jak nie ty.

      -Wybacz... Ludzie się zmieniają, a ty nie masz na to wpływu.

      -Nie masz się czego wstydzić, bo to dziwne. 

     Westchnął i pokręcił głową. -Miłego dnia Mackie... - poszedł do swojego pokoju.

***

    Jace cały dzień siedział przed wejściem do Instytutu czekając na Effy. W końcu wróciła, około godziny jedenastej wieczorem. Od razu wstał.

     -Effy. Jesteś nareszcie - podszedł do niej i chwycił ją za dłoń.

     Wyrwała dłoń z jego uścisku.

     -Eff?

     -Zostaw mnie Jace... Jestem zmęczona.

     -Mogę położyć się z tobą?

     -Chcę pobyć sama. - Wyminęła go i weszła do Instytutu. Poszła do swojego pokoju, zamykając go na klucz.